Plany przestrzennego zagospodarowania terenów fortecznych w Warszawie pojawiły się zaraz po odzyskaniu niepodległości w 1918 r., kiedy tylko przestały obowiązywać wojskowe ograniczenia zabudowy.

Grunty należące do Twierdzy przeszły na własność Skarbu Państwa, który ze względu na ich peryferyjne położenie i brak dobrych połączeń komunikacyjnych z centrum miasta sprzedawał je po zaniżonych cenach. Innym rozwiązaniem było oddanie ich pod zabudowę albo przeznaczenie pod tereny zielone. Wówczas też zaprojektowano i rozpoczęto budowę osiedli w stylu miast-ogrodów, tam gdzie w związku z fortami wcześniej panowały restrykcyjne przepisy wojskowe. Tak powstały np. Żoliborz oficerski, Czerniaków, Boernerowo, Włochy. Część fortów rozebrano na ich miejscu zakładając parki (np. park Orlicz-Dreszera na miejscu fortu M-Tsche, czyli Odyńca), lub ocalałe obiekty włączając w założenie parkowe (fort Sergieja – później Sokolnickiego – jako część Parku Żeromskiego

przy Placu Wilsona).                                                                          

II wojna światowa przerwała ten proces porządkowania odziedziczonej po Rosjanach przestrzeni. Patrząc na lotnicze zdjęcia Warszawy z 1945 r. (ortofotomapa Warszawy dostępna pod adresem: http://www.mapa.um.warszawa.pl/mapa/Mapa.aspx?service=Historical) zaobserwować można świetnie widoczne forty twierdzy Warszawa, praktycznie pozbawione zieleni na wciąż dobrze zachowanych wałach (np. fort Szczęśliwice) lub też w ograniczonym stopniu pokryte zielenią (fort Bema).